سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از شوق گناه/ معصیت را خنده مى آید ز استغفار ما

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد....آواره عشق ما آواره نخواهد شد...آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز...وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد

آن که طمع را شعار ساخت شخصیّت خود را باخت، و آن کس که سفره دل نزد هر کس بگشاد به خفّت و خوارى خود رضایت داد، و هر کس که زبانش فرمانرواى او باشد ارزش خود از دست خواهد داد.

 ای قوم به حج رفته کجایید کجایید...
معشوق همین جاست بیایید بیایید...
معشوق تو همسایه دیوار به دیوار...
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید...
گر صورت بی​صورت معشوق ببینید...
هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید